En daar kwam de vraag: Wil jij volgende week een ochtend groep 6 draaien?
Als oudgediende zou dit natuurlijk geen probleem hoeven te zijn. Echter sinds de invoering van het digibord heb ik niet of nauwelijks meer voor een klas gestaan. Maar ik laat me natuurlijk niet kennen en zeg volmondig ja, alsof ik er ook nog eens enorm zin in heb en er totaal niet tegenop kijk.
De week voorafgaand aan deze beproeving begon ik me toch al lichtelijk zorgen te maken, hoe geef ik les met dat digibord? Gelukkig was er een voordeel, de kinderen verheugden zich enorm op mijn gastbezoek.
Voorbereid en uitgeslapen begon ik aan de dag. De ervaren leerkracht had voor mij alles klaargelegd en tot in de puntjes met me doorgenomen. Er hoefde dus niets mis te gaan.
Met een ding moest ik wel rekening houden: deze groep maakte iedere dag ruzies bij het buitenspelen. Het voetballen op het plein ging altijd gepaard met hoogoplopende conflicten, dus of ik alles goed wilde noteren.
Juist bij dit soort momenten werken de provocatieve technieken zo mooi en dacht ik, alles noteren? Er komt te staan dat er geen conflicten waren. Met die uitdaging in mijn hoofd ging ik aan de slag.
Het fruit eten, het moment voordat de kinderen naar buiten gaan, begon ik over het voetbal. Ik vroeg de leerlingen hoeveel conflicten er gemiddeld waren. Het antwoord was 3. Ik gaf aan dat ik dat een mooi aantal vond en zei dat ik dat wel kon behappen. Sommigen keken elkaar met een schuine blik aan. Ik weet niet wat ze dachten, maar dat ze het grappig vonden kon ik wel zien.
Eenmaal buiten ging het los. De teams werden gemaakt en de eerste aftrap was een feit. Na twee minuten was het buitenspel. De leerlingen legden het spel stil en de andere partij nam uit. Ik vroeg terloops of dit al een conflict was, maar dat was het niet.
De bal vloog over het hek, uit! Een leerling moest de bal halen. Ik ging staan en vroeg of ze hulp nodig hadden bij de ruzie. Volgens de leerlingen snapte ik er niets van en was dit geen ruzie, maar gewoon een bal die uit ging. Ik gaf aan dat ik dat wel jammer vond omdat we al haast halverwege de pauze waren en ik nog geen conflict had hoeven oplossen. Ze keken me hoofdschuddend en lachend aan.
Ik herhaalde deze tactiek nog een keer of drie, waarop de kinderen alleen maar meer gingen lachen en juist sportiever gingen spelen. Ze waren elkaars tegenstander bij het voetbal, maar ik was de mascotte van beide teams die zorgde voor een opgewonden stemming onderling.
Twee minuten voor het einde heb ik het spel kort stil gelegd. Ik zag dat het ene team met een flinke voorsprong zou winnen. Dit kon natuurlijk een hoop gedoe opleveren. Ik wist dat dit met de nodige humor en liefdevolle plagerij van mijn kant wellicht tot iets mooiers kon leiden. Ik vroeg de teams in hun gevoel van winst en verlies tot het uiterste te gaan. Ik gaf ze hierbij wat voorbeelden aan hoe ze dadelijk, na het laatste fluitsignaal, de wedstrijd konden eindigen. Bijvoorbeeld hevig discussiërend elkaar in de haren vliegen, urenlang in de klas doorpraten over het geleden verlies of mij aanvallen omdat ik niet goed had gefloten. Ik gaf aan dat ik het wel jammer zou vinden als we deze pauze niet één conflict zouden krijgen en daarom graag aan het einde een mega-conflict wilde zien.
Ze vonden het geweldig! Wat snapte ik er toch niets van en wat was ik toch een maffe juf!
Tot mijn oprechte verbazing gingen ze bij het laatste fluitsignaal handen schudden en elkaar bedanken voor de goede wedstrijd. Zelfs de meiden uit de klas, die stonden te juichen tijdens de wedstrijd, en ik werden bedankt.
De resterende tijd werd er door de klas hard gewerkt.
Ik ging de volgende ochtend weer naar mijn kantoor. Met een diepe buiging voor alle leerkrachten, want elke dag opnieuw sta je voor dit soort uitdagingen!
